Η Υπερβολή που γοητεύει και τελικά δυσκολεύει

Στις σχέσεις μας, πολλές φορές γοητευόμαστε από κάτι έντονο στον άλλον, μια φλόγα, μια υπερβολή, ένα πάθος. Δουλευταράς, αφοσιωμένος, δεν σταματά ποτέ, είναι χαρακτηριστικά που στην αρχή εντυπωσιάζουν. Μοιάζουν με εγγύηση σταθερότητας, δύναμης, υπευθυνότητας. Κι όμως, με τον καιρό, αυτό που μας τράβηξε γίνεται ακριβώς εκείνο που μας απομακρύνει.

Από τη γοητεία στην κούραση

Στην αρχή, το να βλέπεις τον άλλον να δουλεύει σκληρά γεννά θαυμασμό. Έχει όραμα, ξέρει τι θέλει, είναι άνθρωπος της δράσης. Ο σύντροφος νιώθει ασφάλεια δίπλα του.
Όμως, όσο περνούν τα χρόνια, η ίδια υπερβολή μπορεί να γίνει βάρος. Η δουλειά γεμίζει τον χρόνο, αδειάζει τον χώρο του ζευγαριού. Το δουλεύει για να έχουμε μια καλή ζωή μετατρέπεται σε δεν ζούμε μαζί αυτή τη ζωή.

Το διπλό πρόσωπο της υπερβολής

Κάθε υπερβολή κρύβει μέσα της δύο όψεις. Από τη μία, δίνει πνοή και λόγο ύπαρξης. Από την άλλη, αν δεν ισορροπηθεί, καταπίνει τις σχέσεις. Το ίδιο ισχύει για κάθε τι: ο υπερβολικά κοινωνικός γίνεται κουραστικός, ο υπερβολικά προσεκτικός γίνεται αγχώδης, ο υπερβολικά εργατικός γίνεται απών.

Τι χρειάζεται το ζευγάρι

Δεν είναι λύση να σβήσει κανείς την υπερβολή του, είναι κομμάτι της ταυτότητάς του. Εκείνο που χρειάζεται είναι να βρεθεί η ισορροπία.

• Να ειπωθούν τα ανείπωτα: πώς νιώθει ο ένας για την απουσία του άλλου.

• Να γίνει διάκριση: τι είναι ανάγκη και τι είναι συνήθεια που κουράζει.

• Να μπει χρόνος στη σχέση: συνειδητά, προγραμματισμένα, σαν προτεραιότητα και όχι σαν υπόλοιπο.

Οι υπερβολές μάς τραβούν, μας μαγεύουν, μας δίνουν λόγο να επιλέξουμε. Μα η ίδια ένταση, αν μείνει αχαλιναγώγητη, γίνεται το σημείο που μας χωρίζει. Στο ζευγάρι δεν αρκεί να θαυμάζεις την υπερβολή∙ χρειάζεται να τη μετουσιώνεις σε ισορροπία. Μόνο τότε η σχέση αντέχει στον χρόνο.